ماني رکي هُو گِروي، رانديڪا وٺي آيو،
۽ خود کي وِڪڻي ٻارَن لئه تحفا وٺي آيو.
ڪنهن گَهري سوچ ۾ گم سانجهيءَ جو نظارو آ،
هي ڳوٺ؛ شَهر مان آ اوجاڳا وٺي آيو.
اکيون سمنڊ ڪناري ڪنهن جاءِ وساري هُو؛
آ پاڻ ساڻ چَريو گڏ سپنا وٺي آيو.
ڪمري جو ڪو ته آهي مهمان ٿيڻ وارو،
جو قرض تي خوشين جا هُو لمحا وٺي آيو.
محفل مان ٽَهڪ ڏيئي گهر پنهنجي ته پهتو، پَر-
دامن ۾ ڪجهه پتنگن جا لاشا وٺي آيو.
جوڀن جي سرحدن کان گذري جو ڏِٺيئن پويان؛
محسوس ٿِيس ته سکڻا آ نعرا وٺي آيو.
چنڊ جي نه ڀاڳَ ۾ هو؛ جو، پير چمي هُن جا،
بدبخت آهي، ڳوڙها ۽ سڏڪا وٺي آيو.
اڄ سوڳوار آهن آئينا حويليءَ ۾،
هڪ نينگريءَ لئه جوڀن هو پِڃرا وٺي آيو.
خوشبو کي هُو اماڻي دشوار سفر ڪنهن تي-
احساس جي گلن جا ٽڪرا آ وٺي آيو.
جيون سڄو ئي توڙي هر وقت تماشو آ،
پوءِ ڇو فريبَ بدر آهي هيڏا وٺي آيو؟