نه وصل جون هي گَهڙيون وِسايو،
ڊڄي نه ڪنهن کان خوشيون وِسايو.
اڃا ته ساهه آ پرين! چپن ۾،
اڃا نه پنهنجون چميون وِسايو.
اڃا ڪنديون ڪجهه طواف نظرون،
ائين نه جَهٽ پَٽ دريون وِسايو.
جيئڻ ڏيو ڪجهه اڃا اکين کي،
دَرن جون ڇو ٿا وِٿيون وِسايو.
کنڊايو مرڪون، وَسايو امرت،
غصي جي وِههَ جون وَٽيون وِسايو.
انهيءَ سهاري ته زنده آهيون،
چيو اَٿوَ ڪنهن چِٺيون وِسايو؟
اماس رات آ، ڊڄي ٿو ڪمرو،
نه پنهنجي گَهر جون بَتيون وِسايو.
ڇو بدر کان پنهنجو مُنهن لڪائي؟
ٿا نور جون آيتون وِسايو!