جيون جي خودڪُشين جا لاش هئا پکڙيل،
چانڊوڪين ۾ خوشين جا لاش هئا پکڙيل.
سڏڪا آئينن جا ٻُڌي، اکِّ کُلي جڏهين؛
ڪمري ۾ ڪجهه ٽَهڪن جا لاش هئا پکڙيل.
ڳوٺ کان ايندي شهرِ؛ ڏٺم وِک وِک تي مقتل،
چئني پاسين رستن جا لاش هئا پکڙيل.
راتين جي ڪُلهن تي ڀي حالات هٿان ماريل،
وِکريل وِکريل زلفن جا لاش هئا پکڙيل.
جسم جي دروازي تي سنگم جي لڳل تختي،
سنگم جي پٺيان جذبن جا لاش هئا پکڙيل.
راڳيءَ جي ڪمري ۾ سڀ ساز ها زنده، پر-
چوڦير سندس نغمن جا لاش هئا پکڙيل.
اڄ رات حويليء ۾؛ هي جشن هئو ڪهڙو؟
رسمن جي اڳيان چوڙين جا لاش هئا پکڙيل.
اُن ڏينهن ڏٺو بازر ۾ بدر اِهو منظر،
ٻارَ سان گڏ رانديڪن جا لاش هئا پکڙيل.