دوست پيارا ٿا ڪن جدائِيون تخليق،
پنهنجي دل ۾ ٿين ٿيون اداسيون تخليق.
پيا ٿا رڙيون ڪري، وجود جو ڏيون احساس،
پو به جڳ ٿو چوي: ”ڪيو گواهِيون تخليق“.
زندگي رات جي ردم ۾ ڇير جيان ٿي وَڄي،
۽ ڪري ڏينهن جو ٿي پارسائِيون تخليق.
ٽَهڪ ڏئي سِنڌ ياس جي ڀَنور مان نڪري پَئي،
ڪن اڃا پيا ٿا شاهه+-شيخ+ وائِيون تخليق.
جيڪي رستن جي روشنين جا اڳُ محافظ ها،
اڄ اُهي ڇو ٿا ڪن پيا اونداهِيون تخليق؟
هر طرف خلق جا هجوم پٿّرن جا ٽَهڪ،
رَتُّ ڳاڙي ڪيون ٿا روشنائِيون تخليق.
اڄ قلم تنهنجو بدر! ٽنگجڻو آ ڦاهيءَ تي،
ڇو ته پيو ٿو ڪري نيون خدائِيون تخليق.
+شاهه لطيف،+ شيخ اياز