سُهڻا ماڻهو، اَڻ-جَهل جوڀن وارا ٻوڙا؛
سانوڻ-رُت ۾ مينهن جا وَسڪارا ٻوڙا!
ڀُلجي ڀي نه غريبن ڏانهن ڏسي ٿو ڪوئي،
جيون ٿي پيو آ مجبور؛ گذارا ٻوڙا.
ڇاتِي تاڻي گَهر کان ٻاهر وڃّ نه ڇوري!
شهر جو ڀيانڪ آ ماحول، سهارا ٻوڙا.
ڪيئن ٻُڌن هو چنڊ جي تنهائيءَ جا سڏڪا؛
نيري اڀ تي آهن سڀّ ستارا ٻوڙا!
هُن جي سپنن تائين پهچڻ ٿو مان چاهيان،
هُن جي نيڻن جا؛ پَر، آهن چارا ٻوڙا.
منهنجي چَپن تي ڪَن ڇَڇڪار چمين جون ڇوليون،
هُن جا چپَّ سِنڌوءَ جا جيئن ڪنارا ٻوڙا!
مون ته پَري کان هُن سان ڳالهيون کوڙ ڪيون، پَر-
هُن جي پَلئه پيا ئي ڪونه اشارا ٻوڙا.
اکيون بند ڪري ٿيون گذرن خوشيون ڀرسان،
بدر! رهن ٿا پنهنجي گِهٽيءَ ۾ پيارا ٻوڙا!