خوبصورت هَٿ سان لِکيل پاڻ ڪي مڪتوب آهيون،
يا گلابي ڪن چَپن جي جام جا مشروب آهيون.
ڪنهن ڪنواري چيچ جي ڇَلّي جي ماتم جو قَسم؛
دلبريءَ جي ديس جا اڄ دل پسند اسلوب آهيون.
هُن جي نظرن جا سمورا اِنڊلَٺي ويا رَنگ لَٽجي،
پاڻ هاڻي هجر جي راڪاس کي مطلوب آهيون.
بي ڪَفن روحن جي لاشن ۾ ٿا ڳَڻجون پيا اسان ڀي،
سنگدل هن شهر وارن جي هٿان مصلوب آهيون.
خواهشن کي نوڪِ خنجر تي رکي هلندا وتون ٿا،
عاشقيءَ جي قافلي ۾ خوب تر کان خوب آهيون.
نظم َ ڪنهن بي نانءَ وانگر دربدر ڀٽڪون پيا ٿا،
ٿي ويا جو پاڻ کان اڄ پاڻ ئي معتوب آهيون.
ٻارَ پنهنجون آڱريون وڪڻي وڃي ماني وٺن ٿا،
ڇا، اسان قبرن سان سڀئي ٿي ويا منسوب آهيون؟
دار ڏي ويندي به هوندا گيت ٽَهڪن جا چَپن تي؛
ڇو ته جَلاّدو! اسان سڀ موت جا محبوب آهيون.