واقعا خوفناڪ ها شايد،
دَر تڏهن سڀئي لاڪ ها شايد.
رات ها هڪ گِهٽيءَ ۾ خواب هجوم،
بند نيڻن جا تاڪ ها شايد.
مصلحتن جا مونکي ڏنئون طعنا،
پاڻ عيبن کان پاڪ ها شايد.
سارَ جا قافلا مليا هر هنڌ،
هي به مون جان رولاڪ ها شايد.
شهر جي روشنين به گهاوَ ڏنا،
دوستن ۾ نفاق ها شايد.
دوست وڪجڻ جي لئه هئا آتا،
ڏاڍا آسان واڪ ها شايد.
اڄ هُتي آرسين جو ماتم هو،
عڪس ڪي شرمناڪ ها شايد.
رات ساري لُڇيو پئي ڪمرو،
هِت عذابن جا ٿاڪ ها شايد.
خوف جاڳي پيا جدائيءَ جا؛
وصل جا پَل سفاڪ ها شايد!