منهنجي سامهن؛ منهنجي جيون جا اِينءَ لمحا بيٺا آهن،
جيئن ورهين کان قبرن تي هُو ڪتبا بيٺا آهن.
هُن کان وِسري ويا آهن، پر منهنجي ذهن جي دروازي تي؛
اڄُّ به مون سان ڪيل سمورا هُن جا وعدا بيٺا آهن.
ماڻهو پاڻ ڪي بازارن ۾ ڏاڍو سَستو وڪڻي ويا، پر-
آس لڳائي چوواٽن تي پو به نظريا بيٺا آهن.
آءٌ ته هُن جي جنّت مان ملعون ٿي تَڙجي نڪتو آهيان،
پوءِ به هُن جي چانئٺ تي ڇو منهنجا سجدا بيٺا آهن؟
رستي رستي ڪَرب و بلا ۽ گَهر گَهر آئي شامِ غريبان،
قاتل ٿڪجي پيا، ته به مقتل وٽ پَروانا بيٺا آهن.
نعرا ته وڃي ڪا مهل ڪٿي ڪِن ڪمرن ۾ ٿيا آرامي،
ڏينهن تَتي جو ديوارن تي نِرڄا جهنڊا بيٺا آهن.
وِسمي ويل چَپن تي ڪيئي روز سوال ٻَرن ٿا پيا، ۽-
جَلندڙ اکين جي پَلڪن تي زخمي سپنا بيٺا آهن.
عڪس ٽٽي پيا آهن، يا هُو آرسيون ئي بدر ! ڀَڄي پيون،
جو ماڻهو پنهنجي ٻُڪن ۾ جَهليو پنهنجا چهرا بيٺا آهن!