اڄُّ لٿي ڪا تنهاين جي ڄَڃَ آ منهنجي اندر ۾،
ڪيڏي پيڙائن جي پيئي ڀُڃَ آ منهنجي اندر ۾!
روز کڻي گل قبرستانن ۾ پهچي ويندو هان،
ڪنهن کي ڳوليان ٿو، هِي ڪهڙي رُڃَ آ منهنجي اندر ۾؟
اجڙيل ڳوٺ جي کنڊر وانگر جسم لڳي ٿو پنهنجو،
ڇا لئه ايڏي پيدا ٿي پئي سڃَ آ منهنجي اندر ۾؟
هر ويلي ڌرتيءَ جي بقا لئه خون وهي ٿو منهنجو،
زنده؛ منهنجي ماءُ جي اڄ ڀي ٿَڃ آ منهنجي اندر ۾.
احساسن جون سڀئي پُلصراطون اُڪريِ آيس،
پو به لڳي ٿو رهجي وئي ڪا اُڃَ آ منهنجي اندر ۾.
جيوَن سارو ڄڻ ته سفر آ نِٽهڻ اُس جو يارو!
روز پئي ٿي ڪُٽجي اهڙي مُڃَ آ منهنجي اندر ۾.