چنڊَ ستارن جهڙن لفظن تي آ وياج چڙهي ويو،
آزاديءَ جي پَوتر نعرن تي آ وياج چڙهي ويو.
آڌيءَ رات اُٿي هُوءَ پنهنجي بستر مان، ٿي روئي چوي؛
اَئلِي! جوانيءَ ۾ ئي جذبن تي آ وياج چڙهي ويو.
اوڙاهن جي وچ ۾ بيهي؛ پنهنجي دل جا راز اسان-
ڪيئن سَليون، جو يارو! جسمن تي آ وياج چڙهي ويو.
پَنڇين پاڻ ۾ ڳالهايو: ”آکيرن ڏي جلدي موٽو،
پنهنجي وطن جي سڀني رَستن تي آ وياج چڙهي ويو.“
جڏهين کُلندا وار هئا هڪ چنڊ لِڪي، ٻيو اڀريو پئي،
اڄ ڪلهه اهڙن پيارن چهرن تي آ وياج چڙهي ويو.
عمر سڄي فٽ پاٿ تي گذري گهر نه سگهياسين ٺاهي ڪو،
ننڍپڻ کان ئي پنهنجي اميدن تي آ وياج چڙهي ويو،.
جيوَن جي وِک وِک تي استقبال ڪيو آ رسواين،
ناتن جي رنگن ۽ خوشين تي آ وياج چڙهي ويو،.
نيٺ سَرِ بازار؛ ننگي سِر چمين کي اچڻو ئي پيو،
ڇو جو ڪافي وقت کان چَپَڙن تي آ وياج چڙهي ويو،.
زخمي لهجن سان هڪ پوڙهو رئندي رئندي؛ ڀڻڪن ۾-
چوندو پِئي ويو ڪيڏو رِشتن تي آ وياج چڙهي ويو.
خوابن رات پڇيو: ”ڇو تنهنجون اڄ اکيون ٽَهڪ نه ٿيون ڏين؟“
ڪيئن ڏَسيان مان تِن کي نيڻن تي آ وياج چڙهي ويو،.
ڪالهه بدر! حويلين ۾ آئينن ڪئي آتَم هَتيا،
موت کان پهرين چَيئون: ”جوڀن تي آ وياج چڙهي ويو.“