تون ڪيڏا وَڌائي وئين فاصلا،
مان وڇڙڻ جا آڻيان ڪٿان حوصلا؟
پڇي ڏي؛ سَکي! پنهنجي نيڻن کان تون،
ڇو منهنجي اکين سان رکيئون رابطا؟
نهارُن ۾ ڪيڏي آ نفرت لٿي،
نماڻيون اکيون ۽ غلط فيصلا!
خلائن ۾ خوشبو ٿي ڀٽڪي پئي،
وڏا ڪي گلن سان ٿيا حادثا!
اميدن جون سڀ شاهراهون سُڃيون،
۽ منزل کان ڀٽڪي ويل قافلا.
لڳو آ مُنجهڻ ساهه تاريخ جو،
وڌي ڪيڏا ويا ڪُوڙ جا سلسلا.
ٿا رستن تي مرڪن جا لاشا رلن،
مَچي ويئي، اَئيلي! وڏي ڪربلا.
هئا بدر! جن پاڻ ناتا ڳنڍيا-
ڇني تن ڇڏيا اڄ سڀئي واسطا!