هيڏي سهڻي دنيا تو تياڳي بدر!
زندگي ڇو سَرابن سان واڳي بدر!
هن جي چهري تي تحرير ميلاپ جي؟
اهڙي ڪِٿ پنهنجي قسمت سڀاڳي بدر!
شرم ڪونهئي، اڃا ڀي جئين ٿو پيو،
هر گهڙي توتي آئي نڀاڳي بدر!
غور سان ڏِسُ! هُو ديوار جي پاڙ ۾،
سڏڪندي ڪنهن ڪَٽي رات جاڳي بدر!
اِئن ڇڏيا اڇلي هُن منهنجا سپنا ۽ مان،
ڄڻ هئاسين ڪا ميوات داڳي بدر!
دل-اڱڻ تي جدائين جا سڏڪا نَچن؛
تنهنجي دل ڪيتري آ اَڀاڳي بدر!
خواهشن جي اکين مان ڪجل جنهن کسيو،
پو به دل آ انهيءَ لئه دعاڳي بدر!
جِئن ٿا رَستن جي نيڻن ۾ سپنا سَڙن،
تنهنجي حالت به تهڙي آ ساڳي بدر!