گهرّ ڪراچيءَ جا آکيرا،
ماڻهو ڄڻ ته ڪبوتر، ڳيرا.
ڪم ظرفن آ مَنڌُ لڄايو،
پيئڻ کان پو ٿي پيا کيرا.
پاڻ به ڪڏهين هڪُّ هئاسين،
ڪيڏا سندر ها سي ويرا.
روز پيا سي روپ مٽائن،
ماڻهو جيڪي مَن جا ميرا.
بدر! پَون ٻَنِ اهڙا ناتا،
جن سان پهچن گهاءَ گهڻيرا!
شاعري
اُڃَ جو آسمانُ
نئون ڪتاب ”اڃ جو آسمان“ اوهان اڳيان پيش آهي. غزلن جي هن خوبصورت مجموعي جو تخليقڪار بدر شاهه آهي. بدر شاهه پنهنجي ٽهيءَ جو هِڪُ سنجيده ۽ سُڄاڻ شاعِرُ آهي. غزلُ سندس اندرَ جي اظهارَ جو مضبوط حوالو آهي ۽ هُنَ گهڻي قدر غزلَ ئي لکيا آهن. بدر شاهه جي شاعراڻي اوسر سنڌي ادبي سنگت ڪراچيءَ جي تنقيدي نشستن ذريعي ٿي آهي. سندس غزلن ۾ سندس اندرَ جون اڪيلائيون ۽ سماجَ پاران ڏنلَ گهاوَ محسوس ڪَري سگهجن ٿا. اسين سمجھون ٿا ته بدر شاهه جي شاعريءَ جو هي پهريون ڪِتابُ سنجيده شاعريءَ تي نِگاهه رکندڙَ نقادن ۽ پِڻُ پڙهندڙن جي توجهه جو مرڪز بڻجندو.
- 4.5/5.0
- 1537
- 729
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- بدر شاهه
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڪِتابَ جا حَقَ ۽ واسطا شاعِرَ وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران :
- پبلشر نوٽ
- مهاڳ
- غزل
- بند ڪمرن کي اوجاڳا،
- سَنهڙن، سُرهن زلفن جي خوشبو ۾ ڦاٿاسين،
- ڪاڳر-اُڀ تي لفظ قطارون سُڏڪن ٿيون،
- منهنجي شهرن جا سڀ رستا اغوا ٿي ويا آهن،
- باک ڦٽيءَ جو پهريون ڪِرڻو اجرو عڪس ڇڏي ويو،
- نظر، نظر کي ڇُهيو ته لُنءَ لُنءَ اندر خوشين جا ڏيئا ٻري پيا،
- لڙڪ اکين جا؛ پياسي ٿَر ۾ ڳولهڻ نڪتو آ،
- مطلب ڪيئي، اِينءَ هڪ تنهنجي جملي مان نڪتا،
- جيڪا گَهر ساڙڻ لڳي، سا روشني ڪاڏي ڪبي،
- پرهه جي نرم هوائن کي ڪي ستّل ڇا ڄاڻن؟
- راهون روشن، رهبر انڌا،
- سُهڻا ماڻهو، اَڻ-جَهل جوڀن وارا ٻوڙا؛
- کِلڻي سُونهن وَسائي ويٺي جلوا گونگا،
- ڪيترو ڪَوڙو هئو؛ سو، ساءُ سڏڪن جو،
- هڪ درد ڦٽو باک ڦٽيءَ کان پهرين،
- دُکي التجائن کان ڳوڙها ڳڙي پيا،
- مون ساڻ: منهنجي ڏات جون سخاوتون عجبُ،
- مون وٽ ڪوئي؛ ڪتابَ رکي آ ڀُلي ويو،
- منهنجي سامهن؛ منهنجي جيون جا اِينءَ لمحا بيٺا آهن،
- تو دل ۾ جو ٻاري رکيون ميڻ بَتيون،
- منهنجي خوشين جون خودڪُشيون ماتم ڪنديون رهيون،
- جاني، مان ۽ رات به زخمي،
- نه وصل جون هي گَهڙيون وِسايو،
- اسان جون سموريون خوشيون پوسٽ ٿي ويون،
- گلابن جيان ڪڏهن مَهڪيا به آهيون؛ او شهر! تنهنجي گهٽين ۾،
- حق آگاهه ويا لُٽجي چانڊوڪين جي پاڇي ۾،
- اينءَ کڄن ٿيون مون ڏي اڄ هُو ڪاريون اکيون قِسطن ۾،
- خواب ڪوئي پيو سڏي ٿو ڳوٺ ڏي،
- انڌيري راتين جي ظلمتن ۾، جاڳندو ڪوئي رهيو،
- هُن ڳَل جي مٿان منهنجون جنهن وقت چميون جاڳيون،
- رهي پنهنجي اندر ۾ آ هميشه ڪربلا جاني!
- چنڊ اڄ اڀ تي تنها تنها ڀٽڪي ٿو،
- چونڪ، ڳَليون ۽ رستو رستو ڀٽڪي ٿو،
- سِج لهي ويو؛ پيچرن جو آ سفر جاري اڃا،
- امن کي ڳولهڻ سپنا نڪتا رستي ۾،
- ڪو شخص هلندي هلندي فوٽ پاٿ تي مري ويو،
- بُت بڻيو بيٺو رهيم؛ ۽ زندگي کِلندي رهي،
- هيءَ شهرن جي فضا ڇا ٿي چوي؟
- لکيم ڪوتا: گهڻو سوچي، ته ڀي ڪجهه ڪاڻ رهجي وئي،
- ڇڏيو خرابيءَ-خَلل جون ڳالهيون،
- روز مِلڻ جي ويلي قَسما-قَسمي آهي،
- دوستيون ئي دشمنيءَ جي روپ ۾ مونکي مليون،
- سونهن ڪاتيءَ ڪٺي، ڪيڏو ٿيو حادثو،
- جي نه منزل ڪا آهي ته گهر ڇا ڪبو!
- هِي سرد راتيون ۽ تنها ماڻهو،
- زندگيءَ جي روڳ کي، ڪنهن ڀي سڃاتو ڪين ڪي،
- تنهنجا سڀ رنگ ۽ روشنيون لاڙڪاڻا:
- پيار جي سرهاڻ جون سڃاڻپون روشن هيون،
- التجائون کڻي ٿا گهرِ موٽون؛
- زندگيءَ مٿان ڌرتتي کُٽي ئي نه ٿي،
- منهنجي گهرَ جو لوڙهو اڄُ اداس لڳي ٿو،
- ظالم سماج رسمون گروي رکي ڇڏيون هِن،
- اسين گلابن جي موسمن ۾ پَتيون پَتيون ٿي ويا هون وکري،
- اسين اوهان جي؛ سَکي! گهٽين ۾ پَتيون پَتيون ٿي وياسين وِکري،
- دوست پيارا ٿا ڪن جدائِيون تخليق،
- چنڊَ ستارن جهڙن لفظن تي آ وياج چڙهي ويو،
- خوبصورت هَٿ سان لِکيل پاڻ ڪي مڪتوب آهيون،
- ماني رکي هُو گِروي، رانديڪا وٺي آيو،
- هُن جي ڳليءَ مان ڪالهه گذرندي روئي ويٺاسين،
- هِن نگريءَ ۾؛ نيٺ ته ڇو ٿو گهر گهر پيڙا ڀوڳي؟
- ديپ ٽمڪي ٿو جهوپڙيءَ اندر،
- اداس راتين، اجاڙ ڏينهن تي ڪهڙي موسم آئي آ !
- بدر ! تنهنجي دشمنن جون دشمنيون ڀي منافق هيون،
- گَهر جي اندر ويٺا، گَهر کي ڳوليون ٿا،
- ڪيئن ڪيا اورنگ+ ها ڪارا ورق تاريخ جا،
- جنهن ڏهاڙي دوستيون هجرت ڪري آهن ويون،
- قاتل نين وارا! هڪڙو عرض آ؛ مَڃندءُ-
- نظر ملي نظر سان التجا جا گل ٽِڙي پيا،
- پوپٽن جي ڏِسُ پَرن تي خوف جاڳي ٿو،
- جيون جي خودڪُشين جا لاش هئا پکڙيل،
- اڄُّ لٿي ڪا تنهاين جي ڄَڃَ آ منهنجي اندر ۾،
- هيڏي سهڻي دنيا تو تياڳي بدر!
- ڪيڏو گذريو آهي ڪمرو اَذيت مان،
- هُن جي بدن ۾ توڙي شرارن جا عڪس ها،
- نصيب رئندا رهيا مَلال جي گهٽيءَ ۾،
- او سَکي ! ڪجهه مُسڪراءِ؛ ڌرتي ٽانڊا ٿي وئي،
- منهنجي ننڍپڻ به نه مون ساڻ رَهائي آهي،
- صبح کان ئي اڄ شهر تي آ اُداسي ڇانِئيل،
- پيار-ڇايا+ جا خواب ڳوليان ٿو،
- واقعا خوفناڪ ها شايد،
- جُڙيا سلسلا هِن منجهند ٽاڪ جهڙا،
- هِي جذبن جي پالوٽَ فرعون آ،
- سامهين گَهر جي دَري جاڳِي پَئي،
- پيار جي نعمت موڪل تي هلي وئي آ،
- خط جا پُرزا ميڙي رهيو هو،
- هوري هوري ننڊ-نگر ڏي ريڙهي وئي سانجهي،
- مون خوديءَ جو خيال ڪو نه ڪيو،
- بي رخين جي موسمن ۾ زرد ٿي ويا آهيون،
- گم ٿي ويون هِن ڳوٺ جون شامون اڄ جوانيءَ جي گِهٽيءَ ۾،
- جئن ئي تنهنجي چاهتن، خودڪشي ڪري ڇڏي،
- خوف-ڪفن ۾ ويڙهيلُ ڳوٺ،
- ذهن-پَٽيءَ تي نقشا چمڪيا،
- ننڊَ رَستن کي ڪو ته جاڳائي!
- گهرَ، دروازن ۽ ديوارن ۾ خاموشي ڳالهائي ٿي،
- تون ڪيڏا وَڌائي وئين فاصلا،
- لڙڪن ۽ مرڪن جي وچ ۾ رستو جاڳي ٿو،
- منهنجي ڪمري جون تنهايون ڇا ٿيون ڳولهن،
- جوڀن ڪيڏو زوراور آ، مون کن ڪيئن وَٺي ويو ننڍپڻ،
- درد تنهنجي ۾ ڏات نکري پئي،
- ڪيترا سال واٽن تي ڀٽڪيو مسافر،
- رشتو رشتو ٿي ويو آ ڪربلا،
- گهرّ ڪراچيءَ جا آکيرا،
- هڪڙو اَڻ وڻندڙ مذاق آهي؛ بدر جي زندگي،
- هُو حُسن ڪيڏو شرير آهي، شرارتون ٿو وتي پوکيندو،
ماڻهو ڄڻ ته ڪبوتر، ڳيرا.
ڪم ظرفن آ مَنڌُ لڄايو،
پيئڻ کان پو ٿي پيا کيرا.
پاڻ به ڪڏهين هڪُّ هئاسين،
ڪيڏا سندر ها سي ويرا.
روز پيا سي روپ مٽائن،
ماڻهو جيڪي مَن جا ميرا.
بدر! پَون ٻَنِ اهڙا ناتا،
جن سان پهچن گهاءَ گهڻيرا!