مون ساڻ: منهنجي ڏات جون سخاوتون عجبُ،
سرجن پيون ڪي ذهن ۾ بغاوتون عَجبُ.
ٿو ننڊ ڏينهن جو ڪري ۽ رات جو سجاڳ،
آهن اسان جي شهر جون به عادتون عَجبُ!
او رات! اڄ نه پنهنجو صبح تون ٿيڻ ڏجان،
ماڻيان پيو ٿو هُن جون مان عنايتون عَجبُ.
ڏيئي جي لاٽ ۾ ڪري ٿو درد کي تلاش،
دل ۾ رکي ٿو شخص ڪوئي چاهتون عَجبُ.
ويران ڳوٺ تي هي عڪس رول چنڊ جو؛
اڄ رات آيون ڀونءِ تي ڪي ساعتون عَجبُ!
چهرن کي ڏِسندي؛ آئيني جا ٽَهڪ ٿا ڏَسن،
انسان ساڻُ وقت جون عداوتون عجبُ.
لڙڪن جا سجدا سيڄ تي ٿا رات-ڀر رهن،
ڪِن ڪِن اکين جون ٿيون ٿين عبادتون عَجبُ!