جئن ئي تنهنجي چاهتن، خودڪشي ڪري ڇڏي،
مون تڏهن ئي جانِ مَن! خودڪشي ڪري ڇڏي.
زرد شام جي اداسي چمين تي آ لٿي،
رات دوستو! چَپن خودڪشي ڪري ڇڏي.
پُرزا پُرزا ٿي سڀئي واءَ ۾ اُڏي ويا،
چنڊ ڏي لکيل خطن خودڪشي ڪري ڇڏي.
آ جڏهن کان جوانِ ٿي؛ تهمتن جي خوف کان-
ڇوڪريءَ جي خواهشن خودڪشي ڪري ڇڏي.
رات جاڳندو رهيس ڪنهن جي ياد ساڻ گڏ،
ايش ٽِري ۾ سِگريٽن خودڪشي ڪري ڇڏي.
دانهن هِن زمين جي ڪوئي اڄ ٻُڌي نه ٿو،
ڇا جهان جي ڪَنن خودڪشي ڪري ڇڏي.
ڪنهن کي ڪو پتو نه آ؛ هُو، جو هڪڙو بدر هو،
ڪالهه ڇا جي لاءِ هُن، خودڪشي ڪري ڇڏي!