هُن جي ڳليءَ مان ڪالهه گذرندي روئي ويٺاسين،
ياد پُراڻيون ڳالهيون ايندي روئي ويٺاسين.
پَل ۾ ساههُ اُداس ڪري ويون شام جون رنگينيون،
هڪ جوڙي جا سُڏڪا ٻُڌندي روئي ويٺاسين.
اڄ جو؛ ماضيءَ جا ڪجهه ٽَهڪ مڪا هُن؛ خط رستي،
سرها لفظ لِکيل سي، پڙهندي روئي ويٺاسين.
چنڊ جي پيلي چانڊوڪيءَ ۾ درد پيا جاڳي،
ڏور خلا ۾ ڏِسندي ڏِسندي روئي ويٺاسين.
دَرُ کڙڪائي؛ بيزارين جا گل ڏنئين اڇلي،
پنهنجي عشق جو حاصل وٺندي روئي ويٺاسين.
مدّت کان پو؛ گيت لکڻ ڪو چاهيوسين جڏهين،
پهريون لفظ ’جدائي‘ لکندي روئي ويٺاسين.
هيڏي ساري محفل ۾ اڄ خود کي ڏِسي تنها،
يارن سان ڪنهن ڳالهه تي کِلندي روئي ويٺاسين.
صبح جي مُکَ تي رقص هئا ڪي ڄڻ ته قيامت جا،
خواب گلن جا ڄاڻي مرندي روئي ويٺاسين.
زخمي پوپٽ؛ ٻارَ مئل جي چَپڙن تي ويٺل،
ديس جي دل تي ڌماڪا ڦٽندي روئي ويٺاسين.