مون وٽ ڪوئي؛ ڪتابَ رکي آ ڀُلي ويو،
پنهنجا هتي حجابَ رکي آ ڀُلي ويو.
آ شُهرتن جي جام ۾ مدهوش ايترو؛
فٽ پاٿ تي هُو خوابَ رکي آ ڀُلي ويو.
پوپَٽ جا پَر سَڙيل ڪي ڏِسي ٻارُ سوچي ٿو:
ڌرتيءَ تي ڪو عذابَ رکي آ ڀُلي ويو.
گهرَ ڏي لکيل خطن جا؛ الائي ڇو شخص هُو،
کيسي ۾ ڪجهه جوابَ رکي آ ڀُلي ويو؟
هن قاتلن جي شهر جي گِهٽين ۾ نيٺ ڪير-
ڪنهن لاش تي گلابَ رکي آ ڀُلي ويو.
اونداهين جِي چار سُو بارش ٿِئي پَئي،
ڪو چنڊ تي نقابَ رکي آ ڀُلي ويو.
ڪيڏو عجيب شخص هو؛ ’آواره گرد‘ جا؛
ڪلهه بدر تي خطابَ رکي آ ڀُلي ويو.