گَهر جي اندر ويٺا، گَهر کي ڳوليون ٿا،
پاڻَ خبر هوندي به خبَر کي ڳوليون ٿا.
پاڻُ وڃائي شهر جي ننڍڙي گِهٽّيءَ ۾،
پنهنجي بدران پو به شهر کي ڳوليون ٿا.
ڪو به نه دل جي ويراني هِت دُور ڪندو،
هَلُ ته هَلي اڄ ڪنهن ساگرَ کي ڳوليون ٿا.
خود غرضن جي وچ ۾ عمر وڃائيسين،
هاڻِ جيئڻ لئه پيارَ-نگر کي ڳوليون ٿا.
نيڻن ۾؛ وِساميل مرڪن جا ٻاري ديپ،
يارو! اسان ڪنهن اهڙي نظر کي ڳوليون ٿا.
تنهائي هٿان مُئلن جو ڪتبو بڻجي؛
دَر دَر تي ڪنهن اهڙي پَٿرَ کي ڳوليون ٿا.
سخت پريشانيءَ ۾ شهر جا رول ڪُتا-
ماڻهن کي چون ٿا: ”يار! بدر کي ڳوليون ٿا.“