ڪيترا سال واٽن تي ڀٽڪيو مسافر،
ماڳَ پنهنجي تي؛ پر نيٺ پهتو مسافر.
سِجُّ رستي مٿان بيهي سوچڻ لڳو آ؛
هيءُ ڪنهن جي پُٺيان ٿو وڃي پيو مسافر.
روز هُو آئيني جي اڳيان بيٺو سوچي؛
هيءُ جوڀن به ڄڻ ٿو هجي ڪو مسافر.
هُو به صدين کان، ڪنهن کي ٿو ڳولي الائي؟
چنڊ ڀي مونکي ڪوئي لڳي ٿو مسافر.
اڄ دَريءَ ۾ سُڪايا ٿي هُن وار پنهنجا،
ڪو نه سوچيائين ڪو وَنگجي ويندو مسافر.
بستري جي سَڙڪ تي پريشان رلندي؛
رات سپنو به مون وانِگيان هو مسافر.
زهر هُن جي زبان جو کِلي پي ويس مان،
ويو پَتو پئجي هُن جو آ لهجو مسافر.