بي رخين جي موسمن ۾ زرد ٿي ويا آهيون،
برف سوچُن تي وَسي ٿي سرد ٿي ويا آهيون.
پِرينءَ جي گَهر جا سڀئي رستا ڀُلي ويا آهيون،
ڪيترا بي تَرس ۽ بي درد ٿي ويا آهيون.
صبح تائين اک نه ٻُوٽيون ٿا، نه سپنا ٿا ڏِسون،
ايئن لڳي ٿو؛ ڄڻ ته دهشت گرد ٿي ويا آهيون.
شهر ٽنگجن پيا صليبن تي؛ ۽ آهيون ماٺ ۾،
ڇا، اسان اڄ واقعي نامرد ٿي ويا آهيون.
پاڻَ کي هر روز رستن تي ٿا ڳوليندا وتون،
پنهنجي گمشدگيءَ جا خود همدرد ٿي ويا آهيون.
عڪس انگڙاين جا ٿا سگرٽ جي دُونهين ۾ ڏِسون،
پاڻَ سپنن جي دنيا جا فرد ٿي ويا آهيون.
هونءَ اسين استاد آهيون ذات پنهنجيءَ ۾؛ مگر-
هڪڙي ڏاهي شخص جا شاگرد ٿي ويا آهيون.