نظر ملي نظر سان التجا جا گل ٽِڙي پيا،
اوهان جي مُرڪ مُرڪ ۾ ادا جا گل ٽِڙي پيا.
جڏهن به پنهنجون خواهشون مون تنهنجي سامهون رکيون؛
ته تنهنجي مُک تي شرم ۽ حيا جا گل ٽِڙي پيا.
تو زندگيءَ جي سِٽ مٿان ڏنو ڪِراس جو نشانُ،
سڄي غزل ۾ ماتمي صدا جا گل ٽِڙي پيا.
اڃا ته ڦُوڪ ’صورَ‘ کي فرشتي ڪنهن ڏني نه آ،
اڳي ئي ڀونءِ تي هِي ڇو فنا جا گل ٽِڙي پيا؟
هِراس جي گهڙين ۾ ڀي ڏنا تو تحفا پيار جا،
اداس دل جي باغ ۾ وفا جا گل ٽِڙي پيا.
جِتي جِتي به پنهنجا تو قدم رکيا اي جانِ من!
اُنهيءَ سموري واٽ تي حِنا جا گل ٽِڙي پيا.
”تون منهنجي ڪائنات آنءِ؛ مَهڪندي رهين سدا“:
بدر جي دل ۾ اڄ به اِن دعا جا گل ٽِڙي پيا.