اينءَ کڄن ٿيون مون ڏي اڄ هُو ڪاريون اکيون قِسطن ۾،
سمنڊَ ڪناري سان ٽَڪرائن ٿيون جئن ڇوليون قِسطن ۾.
هُن جي گَهر ڏي ويندي ويندي؛ پير لڳن ٿا رقص ڪرڻ،
ڪيفيتون ٿو بدلائي پيو جِيون پنهنجون قِسطن ۾.
جهوليءَ ۾ وِڇڙڻ جا ٽانڊا ساڻ کڻي جو گذرياسين،
مون جئن سَڙندا رَهيا واٽهڙو ۽ واٽون قِسطن ۾.
ڳوٺ سڄي جي چهري تي مايوسيءَ جا عڪس تَرن ٿا،
گَهر گَهر نازل ٿين پيا ٿا دردَ/اَذيتون قِسطن ۾.
ڪَوتاگر جي نيڻن ۾ ڪي لفظ هڻن ٿا پيا کرڙيون،
ڪاڳَر چهري تي ٿيون اڀرن بِگڙيل شڪليون قِسطن ۾.
وڻ تي ويهي ڪوئي اڪيلو پنڇي دل ۾ سوچي ٿو،
ڪيڏانهن وڃن ٿيون اڏنديون آخر پيار جون ديويون قِسطن ۾؟
نِيل گگن جي ڇاتيءَ تي هر وقت عذاب چُرن ٿا پيا،
ڌرتيءَ تي ڪِرنديون ئي رهن ٿيون باههِ-ڏياٽيون قِسطن ۾!