چنڊ اڄ اڀ تي تنها تنها ڀٽڪي ٿو،
ساهن منجهه لڪائي سڏڪا ڀٽڪي ٿو.
ڪوئي ڪبوتر اڏندي؛ ٻَرندڙ سِيهي جا-
کنڀڙاٽين ۾ ويڙهي کٽڪا ڀٽڪي ٿو.
پنهنجو گهر نه لڀي ٿو هُن کي دنيا ۾،
امن سموري ڀونءِ جا رستا ڀٽڪي ٿو.
پولارن ۾ ڪَڪريون سڏڪي روئن ٿيون،
هيٺان ڌرتيءَ تي هر دريا ڀٽڪي ٿو.
وقت ته ماڻهوءَ کان به وڏو ٿو رول لڳي،
هي به ازل کان لمحا لمحا ڀٽڪي ٿو.
بدر ته؛ سائين! سپنن جي ساڀيائن لئه-
جهنگل جهنگل، صحرا صحرا ڀٽڪي ٿو!