سنگهرون سوڍن پاتيون
گهارين پيا هِت گهوٽ گهڻائي، سکر مچ ۽ لکپت ۾.
قوم جو جن کي قرب لڳي ٿو، ڪوٺيون تن لئه ڪجهه ڀي ناهن،
ارڏا ماڻهو اچڻا ناهن، ڌارين جي ڪنهن دهشت ۾.
جڏهن جڏهن ڀي جبر وڌيو آ، تڏهن سي ساٿي تيز ٿيا ٿئي،
زور ٿيو شهزور وڃن ٿا، وقت جي ويري وحشت ۾.
بندوقن جي ٺا ٺا ۾ ڀي، سورهيه سوڍا سر ڌڙ جُون هت،
بازيون باسيو بيٺا آهن، عشق سنڌوءَ جي اُلفت ۾.
قيد ڪڙولن بندن ۾ ڀي، ‘سانگي’ ويٺا سچ لکن،
ڏينهن ڏکن جا گهارين ويٺا، آزاديءَ جي آٿت ۾.