مجيديءَ کي مڃتا
بخشيون بيحد هيون، جنهن طاقتون تحرير کي.
جهوڪ ۾ جنميو پليو، ٿي ويو سڃاڻپ سنڌ جي،
جهوڪ جي ڌرتي ڏنو هو، درس دامن گير کي.
سنڌ جي ڌرتيءَ ڏنيس، جهوليون ڀري جملن سنديون،
اڻ کُٽيون کاڻيون ڏنئين، لفظن سنديون لکمير کي.
ور وراڻين جا ڏئي، سٽ سٽ سڻايندو هئو،
ياد پنهنجي شاعري، اڪثر هئي اڪثير کي.
ڏات جا جنهن وٽ ڏيئا، ٻارهئي پيا ٻرندا هئا،
درد ڌرتي جو مليو، ورثي اندر هن وير کي.
عِلم جو هر هنڌ اَلم هو، هن کڻي کوڙي ڇڏيو،
سنڌ ۾ ثابت قدم جو ويو وٺي سچ سير کي.
مڻ مَکي ماکين سندا، هر لفظ لالڻ ٿي لِکيو،
ائين مٺي ٻولي ڪئين، جيئن کنڊ ڪري ٿي کير کي.
جستجو جاکوڙ ۾، جنهن جي وئي گذري عُمر،
جو ڀري بيشڪ ويو، جيجل جي هر هڪ جهير کي.
شاعري ۾ مُصوري، ماهر مجيدي، هو ڪندو،
چِٽ چِٽيندو هو چٽا، سو سنڌ جي تصوير کي.
اي اديبو شاعرو، هيڏي وڏي هن ميڙ مان،
موت چونڊي ويو چُڻي، شاعر وڏي شهمير کي.
قوم جا ليکڪ لکي، هڪ هڪ ٿيو هلندا وڃن،
موت مارئين ڇو نٿو تون، ڪنهن مرو مهمير کي.
مور ماڻهون پيا مرن، موذي مرن مُرڳو نٿا،
قوم جو مقدر چوان يا ڏوهه ڏيان تقدير کي.
هو اڃان احمد ويو ۽ ويو اُڏي اُستاد ڏس،
نياز منشي ۽ قمر، تڪڙو نيئي تنوير کي.
قوم جي آجائي جون، اياز ويو آسون کڻي،
ڪجهه ڪڻان باقي بچيا، تن جي پڙهو تفسير کي.
موت جا او فرشتا، مونکي ٻڌا ڪُل ماجرا،
ڇو نٿو ويجهو وڃين تون، ڪنهن به پاپيءَ پير کي.
آسمانن جا خدا، او عرش اعظم جا ڌڻي،
ڇوٽ ڏيئي تو ڇڏي آ هر خصم خنزير کي.
سڀ سڄڻ هي سنڌ جا، ‘سانگي’ وڃن پيا سِر ڪندا،
جن لڄايو ڪو نه ڪڏهن، لوئيءَ لُنگي ۽ لير کي.
* محترم محمد خان مجيدي جي پهرين ورسي تاريخ 2004-04-08 جي موقعي تي چيل.