مولوي احمد ملااح جي ياد ۾
اوکا انوکا ڪيڏا، ٿل ويو ٿلي ٿلي.
پاڻين ستن منجهان جنهن، ڌوڻي اکر اُجاريا،
بحرن اندر ڀچائي، بيحد ڀلا بيهاريا،
ڊوڙون رديف پائن، قافيا اچن قطاريا،
احمد اڳيان نٿا سي، جهلجن جهلي جهلي.
خيما خمار جا ۽ کيپن جي ٺاهي کوڙي،
ماکي مکڻ ملائي، مصرع ملاح ٿي جوڙي،
احمد ڪيا اشارا، آيا اکر ٿي ڊوڙي،
پرکي پروڙي ان کي، حاسد جلي جلي.
سارو ڪلام رب جو، بيتن اندر ڀري ويو،
ڪيڏو ڪمال ڪامل، ڪافين اندر ڪري ويو،
افسوس ههڙو هيرو ٿي پاڻ کان پري ويو،
سنڌ کي ويو وجهي سو، گُلڙا گلي گلي.
تجنيس جو هي مالڪ، تازو لذيذ شاعر،
آهي اسان سڀني جو، ايڏو عزيز شاعر،
عاشق مزاج شاعر، حافظ حفيظ شاعر،
احمد چڙهي اکين تي هر هر هلي هلي.
ڪيڏي نه ڪيف مان هو، ڪافيون ڪڇي ڪُڇن ٿا،
ملهار ۾ ملاح کان، پنهنجو پرين پُڇن ٿا،
وجدان ۾ وڃي سي، مستي اندر اچن ٿا،
واهه وا ملاح چون ٿا، جيءُ جيءُ ڀلي ڀلي.
جملي جمال جوهر، جانب جڙي ويو آ،
ڪڙين جيان ڪڙين ۾، قافيا ڪڙي ويو آ،
موتيا ۽ موتي ميڙي، گفتا گهڙي ويو آ،
آزيون عجيب اڳيان، احمد الي الي.
شاعر عظيم احمد، سرتاج تاج سنڌ جو،
رائج رکي ويو جو، رسم و رواج سنڌ جو،
ڏاهپ عقل سان ڏيئي، ڏاهو ويو ڏاج سنڌ جو،
چوڏس ڏِسن ۾ ان جو، چرچو چلي چلي.
غزلن ۾ ان جي ڪيڏي، مٺڙا مٺاس آهي،
جهونگار سان چپن تي، لڳندي ڪا چاس آهي،
احمد ڏنو انهن کي، واسن جو واس آهي،
سانگي ثنائون اُن جون، سڪ مان سلي سلي.