سنڌي ماڻهن جي ته الاڇو کسجي ويئي آهي مت
پنهنجي طبقي جا هي دشمن پنهنجن جو پيا پيئن رت
اوڳا موڳا موڙهل اهڙا ڪو نه نفعو نقصان ڏسن
بڇ وڏيري جي تي ڀڙڪي مارين ماڻهون عام اُڇت
گهر ۾ لولي لوڻ نه هوندن رلي سگهي پڻ هوندي ڪونه
ٻاهر ٻانهن جي لوڏ ڇا ڏسندين ڄڻ ته لکن جي اٿن اُپت
پنهنجي جو يا پنهنجي ئي ڪنهن پاڙي واري جو ته ڪٿي
ڪم ڀلي ڪو ٿيندڙ هوئي هڻندا ان کي اهڙي لت
ڪوڙن ڌاڳن ڦيڻن پويان ڦُرجي ڦُرجي فنا ويا ٿي
پيرن پيٽوڙين کي رڌيو روز کارائن سڻڀا ڀت
شل نه ڪنهن شوقين کي ڪائي، ڪُڪُڙن جي ڪٿ ويڙهه سُجهي
مُڇ کي ڏاڍو تيل مکي سو ڪندو صبح سان پيو سنبت
اخبارن ۾ خبرون پڙهيو، وات وڃن ٿا ڦاٽيو ڙي
ڌيءَ ۽ ماءُ سان ٿئي زنا پئي، اهڙي ابتر ٿي حالت
قوم سنڌي سا قوم هئي، هن قوم ۾ غيرت ڪوٽ هئا
نئين نسل بس ناس ڪئي آ، پنهنجن پوين جي ڪُل پت
رات پوي ٿي رسا روڊن تي، جت ڪٿ پکڙيو جام وڃن
موٽي پنهنجن ماڳن تي ڪو، ڪو نه وڃي ٿو صحيح ثابت
ٽونئرن وارا ٽيپ هٿن ۾ ٽنڊ تي هوندي ٽوپي تن جي
روڊن رستن مورين تي سي ويٺا ٻُڌندا وير وڄت
گهر جو ڪپڙو وال نه وٺندا، ڇورن جي لا ڇهه ڇهه وڳا
ڪونجن جهڙيون ڪنواريون ڇڏيو، ڇورن سان ڪن کنئونس کَپت
سورنهن سورنهن وال سُٿڻ ۽ پنجويهه ميٽر پٽڪو پايو
ڌنڌو ڌاڙي ڪن نه ڪوئي، ڪن رڳو ٿا ڪوڙ ڪُپت
‘سانگي’ نانگي قوم نڀاڳي، ناڙيو ويٺي آهي نڀاڳ
ايڪهين صدي ۾ ڪيئن گهڙندا گڏهن واري جن جي گت