ملوڪ ماڻهو مٺا مٺا ڙي
ڪپهه کان ڪونئرا، سڻي کان سهڻا، چنڊن کان چهرا چِٽا چِٽا ڙي.
حِنا کان ڳاڙها، حيا جا پُتلا، حسين ماڻهو حجاب وارا،
سبحان صاحب سندي آ تن ۾، سجيل ڪا سهڻي سِٽا سِٽا ڙي.
چپن ۾ جن جي چشون ۽ چاشون، مِٽن ۾ جن جي مٺاڻ ماکيون،
ڪڪور وارن وڏن سان ڍڪيل، ڳلون ۽ ڳاڙها ڳٽا ڳِٽا ڙي.
ڪُنڍين ۽ ڪارين اکين جي ٿورو، ڪُنڊن مان ڪنهن ڏي نهار ڪن جي،
سِڪن سي ماڻهو سڪون جي لا، چريا مون ٿيندي ڏِٺا ڏِٺا ڙي.
مُڙي ۽ مُرڪي مٺا سي ماڻهو رڳو جي ‘سانگي’ سلام ڪن ٿا،
انهن جي اهڙيءَ ادا سان ڀڙڪن، بتن ۾ باهيون بَٺا بَٺا ڙي.