سڄڻ توکي سڏي ساري
وڃي مان موت جي ويجهو، پرين پيارا پُنو آهيان.
کجان کامان کپان پيو مان، تندورن تي تَپان پيو مان،
مان محبت جي مَچن تي ڄڻ، چڙهيل ڪوئي ڪُنو آهيان.
سڪايل پيار جو آهيان، ڌڪاريل يار جو آهيان،
سوين ئي سور کاڌا ٿم، رڳو صدما چُنو آهيان.
بنيو بُت بي سُکو سارو، هلان پيو ڄڻ ٿيو ويچارو،
اکين ۾ ننڊ ناهي ڪا، جڏهن کان تو ڇِنو آهيان.
ڀڳو منهنجو ته هنڌ هنڌ آ، سگهو ‘سانگي’ نه سنڌ سنڌ آ،
برهه ۾ بي وفا تنهنجي، ٿيو ڀُڳجي ڀُنو آهيان.