سنڌي ماڻهن جا ير اڃان اڳوڻا آهن افعال
ڪوڙن ڌاڳن ڦيڻن تي تن، ڏيئي ڇڏيا مينهون مال
کير جي پتري رکيو مٿي تي، نيرانا سي نڪرن ٿا
سُوٽا هڻندا سڌا شهر ڏي، اسر ٽاڻي اُسرن ٿا
ڪانبون ڪڍيو ڪئبينن تي، رُڳو ٻڌن ٿا عرس جلال
گهر جا زيور گروي ڏيئي، ڪُڪڙن تي ٿا رکن بازي
ڪو ڪو ڍولڻ ڍڳو ڏيئي، وٺي وريو آ ڪتو تازي
سڌرڻ واري سين نه تن ۾ ڪتن ڪڪڙن جا ٿيا پال
پير جهلڻ ۽ پٽ تي ويهڻ واري آهي عادت تن ۾
هڪ ٻئي تي پيا هڻندا چغليون، جاري آهي جهالت تن ۾
بازارن ۾ ائين پيا هلندا ڄڻ ته هجن ڪي ڍور بتال
پاڻ سڄو ڏينهن هوٽل تي ٿا، چورن سان چؤ يارا ڪن
مايون اهڙن مڙسن جون ٿيون، گاهه گُڏون لابارا ڪن
ڪهڙا ڪهڙا يار ٻڌايان، اهڙن مڙسن جا ته مثال
ماين سوڌو ميلن تي سي، وڃن سيارن پارن ۾
ٻارن ٻچن کي ٺاريو مارين، ٽلڪي ٽلڪي ٽارن ۾
درگاهن تي ڌڪا کائن، ‘سانگي’ سهڻا سال به سال