اُڍيجو ملاڻي لشاري
هو اعليٰ اُتم ۽ ادارا هئا ٽئي،
وِرهه ۾ انهن جي رُني سنڌ ساري،
هليا ويا اُڍيجو، ملاڻي، لشاري.
ڏسو سنڌ جيجل، وري وار کولي،
وڌو ويس ڪارو، نٿي ٻڙڪ ٻولي،
تڏو سا وڇايو، ڪري تعزيت تياري،
هليا ويا اُڍيجو ملاڻي، لشاري.
سياست، صحافت، جا نالا وڏا هو،
هڻي ويا هڙن کي ته تالا وڏا هو،
مداحن کي مُرڳو، ڪري ويا مياري،
هليا ويا اُڍيجو، ملاڻي، لشاري.
محبت جا ڏينهنڙا، هو وارڻ ويا ها،
ڪيل قول قائد، سان پارڻ ويا ها،
جڏهن هئي جمهوريت، جي جاکوڙ جاري،
هليا ويا اُڍيجو، ملاڻي، لشاري.
هو اسٽيج تي ٿي، گجيا شينهن وانگر،
هو ماڻهن مٿان ٿي، وٺا مينهن وانگر،
هو ماحول تي ٿي، ته ويندا ها طاري،
هليا ويا اُڍيجو، ملاڻي، لشاري.
لشاري جون لِکڻيون، نه دل تان لهن ٿيون،
اڍيجي لئه اکڙيون، اڃان ڏس وهن ٿيون،
ملاڻي جي مُرڪن، ٿي آندي ملهاري.
هليا ويا اُڍيجو، ملاڻي، لشاري.
دريا خان دودي جو تسلسل هئا ٽئي،
هو مڙسي سان جيئندا، مسلسل هئا ٽئي،
هئي سوچ ‘سانگي’ سندن، هر سگهاري،
هليا ويا اُڍيجو، ملاڻي، لشاري.
شهيد ڊاڪٽر اسماعيل اُڍيجو، جڳديش ملاڻي ۽ فقير محمد لاشاري جي ياد ۾ لکيل