آمريت کي پئي پالي
قوم ساري کي ڪُهيو پيا، ڪوٽ اَڏجن ڪوٽ تي.
ڪونه دنيا کي وڻي ٿو، پاڻ جو مُرڪي ملڻ،
قرب ڪريون ڪو هلي، جاني جبل جي چوٽ تي.
چور صوبيدار جو آ واسطو ورهن ڪنان،
سلسلو سارو هلي پيو، سائي ڳاڙهي نوٽ تي.
ڏند ڏاٺون پيا ڀڄي پر پو به چئي ميمبر ٿيان،
آ نشو ڪرسي جو ڪيڏو هن انڌي اڌڙوٽ تي.
لالڻ لشاري کان وٺي پيرن اگهاڙا پير سڀ،
پيا ڦُرڻ لئه سڀ ڦِرن، هر اوٽ توڙي موٽ تي.
دال ڀاڄي ۽ اٽي جا، اگهه چڙهي ايڏا ويا،
ٿيو گذر هاڻي غريبن، چانهه ۽ بسڪوٽ تي.
ڀاءُ نٿو ڀاءُ کي وڻي، دور اهڙو ويو اچي،
ڏک ڪبو ڪهڙو ڀلا، مامي سڳي ماروٽ تي.
اَڻ پڙهيا ۽ اَڻ گهڙيا، اخلاق کان آجا سڀئي،
چونڊجيو چڙهيو وڃن سي، سڀ ڄَٽن جي ووٽ تي.
بند مارئي کيت جي هئي، قيد ڪئي جنهن ڪوٽ ۾،
اڄ به نفرت پئي وَسي، ان عمر جي ڪوٽ تي.
جي ڇڏي وسنديون ويا، ويٺا ويرانين ۾ وڃي،
عشق پهچائي ڇڏيا سي، عرش چوٽان چوٽ تي.
پهچ پنهنجي کان مٿي، اوڌر کڻي ٿا ڪاڄ ڪن،
ڪاهه قرضين جي پو ڪيڏي، آهي هوندي گهوٽ تي.
ڀت هجي شادي سندو، خيرات يا ختمون هجي،
ايئن ملان اُن تي اچن ٿا، جيئن ڳجهون ڪي ٻوٽ تي.