ڌرتيءَ لڳن پيا ڌاڙا
گهر گهر گهٽيءَ گهٽيءَ ۾، ريهون رڙيون ۽ راڙا،
ڌونڌاڙ ڌاڙ رستي، ڌرتي ڌُڏي وئي آ،
رت خون جي هتي بس، ڪٻڊي ڪُڏي وئي آ،
خواهش ۽ سڌ سڀڪا، گهوڪي گُڏي وئي آ،
سنڌ ۽ سنڌين جي سائين، ٻيڙي ٻُڏي وئي آ،
ڪارا ڪري ڀڳا ويا، ڳاٽا ڳڀور ڳاڙها.
ڪيڏيون ڪراچي اندر، عزت دريون ٿين ٿيون،
بارود بم ڇڏڻ سان، لاشن ڀريون ٿين ٿيون،
لاشن مٿان ته چنبڙي، مائون چريون ٿين ٿيون،
اندرونِ سنڌ ۾ پڻ، دهشت گريون ٿين ٿيون،
پٽجن پيا سنڌين جا، پاڙن جا روز پاڙا.
وستيون سنڌين جون ويري، ڊاهي جتي ڪٿي پيو،
ڪئنال ڊيم جون هت، رهزن رِٿون رِٿي پيو،
پاڻي گُهري ٿو جيڪو، اُن کي چلهي چٿي پيو،
رونشا ڪري رعيت سان، حاڪم هِتي هُتي پيو،
ڌرتي ڌڻي ڌڪاري، پيا پنهنجا اڏين آکاڙا.