صدين کان سنڌ جي آ، پلپل پُڪار جاني،
سنڀرن ڪڏهن نه سانگي، سک ۽ سُڪار جاني.
پنهنجن هميشھ تن کي، آهي لُٽيو لَتاڙيو،
سنگهرن ۾ تن کي آهي، ساڙيو سٽيو سَلهاڙيو،
ڏاڍن ڏنا ته تن کي، ڏک ۽ ڏُڪار جاني.
دشمن ڪري پيو گهيرا، گهيرن کي ٽوڙ سهڻا،
هر هر ٿين پيا حملا، حملن کي موڙ سهڻا،
جُڳ جُڳ جيئڻ جي لاءِ، جذبا اُڀار جاني.
نينگر نئين نسل جا، معصوم قوم پنهنجي،
دهشت سندي دريا مان، مظلوم قوم پنهنجي،
ساڄا ۽ سڙهه سنڀالي، اچ اچ اُڪار جاني.
جوکم جنجل وڌي ويا، جاڳڻ جي ويل آهي،
نازڪ گهڙين ۾ پيارا، ڪرڻي نه ڍيل آهي،
ٻولڻ تي تنهنجي ٻيلي، ٻُريا ٻپار جاني.
رهزن رٿون رٿي ۽، سازش نئين سٽي پيو،
رت جي پيو راند کيڏي، نفرت جو ٻج ڇٽي پيو،
منهن تي مڪار جي آ، وهشت سُوار جاني.
ڀاڱي ورهاڱي واريون، ڳالهيون ڪري جو قاتل،
کوٽيون کٽيون ۽ کاريون، ڳالهيون ڪري جو قاتل،
ڀڃ تون انهن جا ڳاٽا، ڪنڌ ۽ ڪُپار جاني.
سورهيه سپوت سنڌ جا، سندرا ٻڌي اُٿي پئو،
ڪيڏو ڪٺن سفر آ، ويجهي وڌي اُٿي پئو،
پنهنجا سمورا ساٿي، اُٿ ۽ اُٿار جاني،
غاصب تي ٿي ويو ڪيڏو، غلبو غرور آهي،
جهيڙو هي جهيڙڻو آ، وڙهڻو ضرور آهي،
مارڻ مرڻ جو هاڻي، اکر اُچار جاني.
آزاد آجپي جو، جوٽيون اُٿي هي جهيڙو،
جيڪو اڳيان اچي بس، ٻوڙيون اُنهي جو ٻيڙو،
عرشن مٿي هجي اڄ، پنهنجي اُڏار جاني.
اکيون اکين ۾ پائي، ويري سان آهي وڙهڻو،
پٺتي نه پير هڪڙو، هاڻي آيار هٽڻو،
جذبي انهي سان هاڻي، جڳ کي جيار جاني.