چنڊ چوڏهينءَ جو
سندم هُو چنڊ چوڏهين جو، اِتان ئي ٿو اِجهو اُڀري.
وڃي هيءَ واٽ واسِن سان سڄي ئي واسجي جڏهن،
تڏهن پَڪ ڄاڻ ڀانئيجو، سفر تي پيو سڄڻ اُسري.
اکيون عاشق بَندي بيٺو، سڌو سيني کي تاڻي اڄ،
دُکي دل درد ماريءَ مان، ڏُکن جو تير پيو اُڪري.
مڙن ماڻهن جي مهندان هُو، مٺو مُون سان مليو مُرڪي،
اُنهيءَ ڏينهن کان سندم ارواح، پيو عرش مٿي اُڏري.