ڀونءَ جا ڀوتار
سيٽ ٿي ويا سيٽ سارا، سيٽ پنهنجي سيٽ ۾.
ميمبري لاءِ وڏيرو، قوم ۾ ڪاهيو پوي،
چئي صفا آهيان چريو، چاڙهي ڇڏيو هن چيٽ ۾.
هرڪو ليڊر ٿو چوي، مان ميجرن جو معتقد،
پيو مڙئي پيرين پئيو، پايان پکي تن پيٽ ۾.
ڪن ڏئي ڦوڪون ٺلهيون، ڪونڌر ڪُهايا ڪيترا،
خون تي خاموش ٿيا، پئيسا وجهي پاڪيٽ ۾.
سُرخ پرچم ساڻ ڪي، ساٿي سڏائيندا وتن،
قوم جو تن کي به ڏاڍو، درد آهي پيٽ ۾.
ڪا کڻي ڪُوڪار ڪا، سرڪار طرفان ٿي ٿئي،
ڪي پُڄيو پهرين وڃن ۽ ڪي پُڄن ٿا ليٽ ۾.
آرمي وارن اڳيان سي، هٿ ٻڌيو هڙ ٿا بيهن،
ڪيڏي محبت موچڙي ۾، ڪيڏي نئڙت نيٽ ۾.
ڪي هڻيو نعرو هلن، آزاد گهرجي سنڌ ٿي،
پر عمل تن جا به آهن، ويا ڦٽي اڄ ڦيٽ ۾.
ڪي چون ڪَن ۾ پيا، ٿي خودمختياري کپي،
سي به وِڪجي ويا وري اڄ، رات واري ريٽ ۾.
جُوف جن کي آ ججهو بس، سي ته جيالا جنتري،
اَک انهن جي آ اڙيل، صاحب وڏي جي گيٽ ۾.
لاش لاکيڻن پُٽن جا، اڳ ٻُڏي ويا ڪيترا،
مرتضيٰ جو خون پُڻ آ، ويو ملي ايئن ميٽ ۾.
ليک ليڊر جي ڏين ٿا، اڄ به ڪنهن اخبار ۾،
اگهه اُنهيءَ جو ٿو انهن کي، هت ملي اکٽيٽ ۾.
بال ۽ بئٽون ڇڏي، آيو سُري سياست اندر،
ڪونه ڪو آيو مزو عمران کي ڪرڪيٽ ۾.