دوها ::
گوليون گيدين هُيون هلايون، شاهد پنهنجي شينهن مٿي،
*
هي هيڏو جن بيداد ڪيو، تن ڪامورن جو ڪارو مُنهن،
وير هي تنهنجو وٺبو وٺبو، سُهڻا سيد تنهنجو سُنهن،
*
تون مانجهي هُيئن تون وانجهي هُئين، تون وارث پنهنجن وانگين جو
ٻُڌي شهادتَ شاهد تنهنجي جيءُ جهڄي پيو جهانگين جو،
*
تو لاءِ رُنو هر ٻار ٻُڍو، تو لاءِ رُنو هي شهر سَڄو
ڪو ڪين ٻُڌي ڪوڪين ڏسي اي يار سگهيو هي قهر سَڄو
*
نڪو نيڻ رُڪيا نڪو سيڻ رُڪيا، نڪو واتان منهنجي ويڻ رُڪيا،
نڪو ڳوڙها ڪنهن ڀي ماءُ رڪيا، نڪو ڀُڻڪا ڪنهن ڀي ڀيڻ رُڪيا.
*
جاري رهيا او جاري رهيا هي جَرَ اکين مان جام هتي،
تو پارا ڪونڌر قوم سڄي جا، روز ڪُسن ٿا عام هتي،
*
تون سان گهاريل ڏينهڙا شاهد تنهنجي ياد ڏيارين ٿا،
تنهنجن مُرڪن ٽهڪن جا هي منظر مون کي مارين ٿا،
*
تون ڀرجهل پنهنجي ڀائرن جو تون راکو هئين هن راڄ سندو،
تون ساٿي ساري ساٿ سندو تون ڪونڌر قومي ڪاڄ سندو.
*
* سيد بابو شاهه بخاري جو ڀاءُ شهيد شاهد حسين شاهه بخاري جنهن کي سجاول پوليس گوليون هڻي شهيد ڪري ڇڏيو. ان جي ياد ۾ لکيل
دوها
هر هر تنهنجي ياد اچي ٿي گهڙي گهڙيءَ ۾ تنهنجا گهاءُ،
وهيءَ وڃڻ کان اڳ وئين هليو، ڀونءَ ڇڏي ڇو منهنجا ڀاءُ.
ڏوهي تي ڪو ڏنڊ نه ڏنڊو، سُمهي رهيو قانون،
ڪيڏو سستو ٿي ويو آهي، سنڌ جي ماڻهن جو اڄ خون.
بندوقن جو بک ٿئي ڪو، چاڪن ويلن چلجي ٿو،
قيدن بندن ڪڙجي ڪو ۽ ڪو ڇوڏن وانگيان ڇلجي ٿو.
زنجيرن ۾ جڪڙجي ڪو، ڪو ڪوڙن ڪيسن ڦاسي ٿو،
مٺڙي محمد خان جيان هت، ڪو رستا رت سان راسي ٿو.
روزانو ڪئين مائن جون هت، جهوليون خالي ٿينديون آهن،
دليون ڌڪجي وينديون آهن، اکيون ٺپجي وينديون آهن.
* مٺڙي ڀاءُ شهيد محمد خان سرويچ جي اوچتي ۽ بي وقتائتي شهادت تي لکيل
دوها
جنهن مان جڙيو فاضل راهو، سا مٽي تنهنجي ٺاهوڪي،
آ مٽي تنهنجي ٺاهوڪي، راهوڪي او راهوڪي.
تنهنجي هنج مان ههڙو هيرو، پلجي نپجي پارس ٿيو،
وڙهندي وڙهندي ويرين سان سو، وانگين جهانگين وارث ٿيو.
هٿن ۾ هٿڪڙيون هونديون، ڳچين ۾ هار پيا هوندا،
اڳيان اڻموٽ ساٿين جي، مئا مڪار پيا هوندا.
جي حق ۽ سچ جي لاءِ لڙيا مون تن لئه آهن گيت گهڙيا.
جي قوم لئه قيدن منجهه ڪڙهيا مون تن لئه آهن گيت گهڙيا.
ڪيم تو سان سچي محبت، تڏهن پيو کان ڌڪا ٿيلها،
رکان ها جي دغا دل ۾، ته ماڻيان ها مزا ميلا.
جڏهن تير ڇٽدو تڏهن سيٽي ٽُٽي ويندي،
غدارن مان هميشھ لئه اوهان جي جند ڇُٽي ويندي.
اوهين نه ڪنهن به آڇ تي مڙيا، اوهان جي مان شان تي مبارڪون،
اوهان جي ذات پات تي، اوهان جي خاندان تي مبارڪون.
دوها
پلپل تنهنجا پور ستائين، پورن ۾ وئي پوري حياتي،
پوءِ ڀي ڇالئه سهڻل سائين، تو لئه آهي دلڙي آتي.
ساءُ نه تو ۾ سانوڻ ڪوئي، سپرين جو جي ناهي جوڙ،
تنهنجون هوائون هيرن هاريون، سور کڻي ڪي اينديون کوڙ.
دلڙي توسان دلبر سائين، لڪي ڇپي اڄ لائي ويٺس،
اکڙيون لائي اکڙين سان اڄ، پنهنجو جيءَ جلائي ويٺس.
ڪارو رنگ ۽ ڪاريون اکيون، قرب ڪنديون هن ڪڏهن ڪان،
پيار ڪرين ۽ پوڄين تن کي، ڪهڙو آهين تون انسان.
دوها
آمر ڪو نه اُجهائيندين تون، ٻاٻاڻن جي ٻاريل لاٽ،
ڦٽڪا هڻندين ڦاها ڏيندين، پوءِ ڀي رهندو او چو ڳاٽ.
سنڌؤ پاڻي جنهن ڀي پيتو، تنهن ۾ هوندا غيرت ڪوٽ،
هن جي پاڻيءَ تي ڏس پليا، هوشو هيمون جهڙا گهوٽ.
جهڙيالي جي موسم ۾ من، مون سان منهنجو يار ملي،
ڪارن ڪارن ڪڪرن هيٺان، ڀاڪر پائي خوش ٿي کلي.
جي ڪنڌ جهڪائڻ ڪو نه سکيا مون تن جا آهن گيت لکيا،
جن ڪو نه گهُري ڪا بيک بکيا مون تن جا آهن گيت لکيا.
هيل جو ڀن سندا ميگهه اهڙا متا،
ويس وينگس وڌا لال ڳاڙها رتا.
دوها
چُري چوڏهين صدي ۾ پيا، سوين ئي ست رنگا شاعر،
اڏيرائي ۽ قنمبراڻي، اگهاڙا ۽ ننگا شاعر.
ڦِري وئي اڄ، صحافت جي، ڏسو آ ڪنڌ مٿي ڪاتي،
جڏهن کان ٿيا، صحافي هت، هو شيرازي ۽ ميواتي.
جتي فنڪار فوزيه ۽، ثمينه زاهده هونديون،
پٽينديون منهن مٿو پنهنجو روبينه عابده هونديون.
دوها
پار پنهنجا ڏسي ڀونءَ ڀونڊا ڏنا،
ڇو ڇا کان ڀلا، اوهين آهيو ڊنا،
پر نٿو پرچي پرين، هو مون ته پرچايو گهڻو،
معاف ڪر ۽ معاف ڪر، جو لفظ ورجايو گهڻو،
جيءَ جَڏي کي ٿا جيارين، دم دلاسا يار جا،
پيار وارا پيو پڙهان اڄ خط خلاصا يار جا.
ڪيڏو جَلي پچي ٿو، ساڙو سماج آهي،
جلدي جُدا ٿيڻ جو، جنهن ۾ رواج آهي.
پيار ۾ پوڄا ڪرڻ جو، فرض فائز ٿي ويو،
هر حڪم هن جو مڃڻ، مون لاءِ جائز ٿي ويو.
اکين ڪارين ڪُنڍين، تنهنجين ڪيو ڪيڏو قتل آهي،
ڪنان اِن ڪوس اکڙين جي نه بندو ڪو بتل آهي.
بيت
ڀٽائي تُنهنجي ڀُونءَ ۾، جوڌا آهن جام،
مٿان سنڌڙي نام، ڪُڏي، ڏيندا ڪنڌڙا.
ڀٽائي تُنهنجي ڀُونءَ ۾، هوشو آهن هزار،
جي جيجل ڪئي پڪار، ته ڪُڏي ڏيندا ڪنڌڙا.
ڪاتي ساڻ ڪنڌ، وير وڍايو پيا وڃن،
جن مٺي آهي سنڌ، سي نه مُڙن موت کان.
ڪينجهر سندي ڪپ تي، ڪونڌر آهن ڪئين،
متان سمجهين ائين، ته هوشو سڀ هليا ويا.
جلندو ڏسي جيجل کي، ڪڙڪي ڪُهاڙو کڻ،
وسي وڍ ويرين کي، جيئن ٿو وڍين وڻ،
حق، حق ڪري هڻ، سڌو سوئرن کي.
ڪو نجون منجهو قطار، هلن ڪيڏي حُب مان،
سک منهنجا سُپرين پکين ڪنان پيار،
ساري سڀ ڄمار، ٽولو ٽوڙين ڪين ڪي.