ڀنيءَ برسات ۾
رهه رهاڻيون ڪي ڪريون اڄ، مينهن وسندي رات ۾.
وڏ ڦڙو وسندو رهي، بت پيار ۾ پُسندو رهي،
مِٽ مٺا تنهنجي هجي ڀل، پيئي منهنجي وات ۾.
تون هجين گڏ ساڻ مونسان ۽ گهڙيون گذري وڃن،
ڇا وٺي سگهبو لطف، لالڻ ڀلا لک سات ۾.
وڄ وراڪي تي پيو، وارن اندر هٿ ڦيريان،
ننڊ اچي توکي وڃي بس پيار جي لمحات ۾.
جو مزو ايندو آ جاني، تنهنجون ٻڌندي ڳالهيون،
سو مزو ‘سانگي’ نه ايندو، آهي مون ميوات ۾.