چنڊ به توسان لائي لنئون
بادل توتان گهور ٿئي ۽، چنڊ به توسان لائي لنئون.
تارا تنهنجي تارن اڳيان، ڪنڌ نمائي بيهندا آهن،
ڪين نهاري سگهندو ڪڏهن سج به تو ۾ سهڻا سنئون.
تنهنجي سوڌ سڌائي اڳيان سرؤ وڻ ڀي سڙندا آهن،
رنگ گلاب ۽ رابيلن کي، لڳندي آهي ڏسندي ڏنئون.
توکان سچ پچ سکيو آهي، چنڊ کي چاهڻ خود چڪور،
تنهنجو پيار پَڪو ۽ پختو، تنهنجو نينهن نڪورو نئون.
چنڊ کان چهري چهري تي تون، چڙ جي چادر چاڙهه نه چريا،
ڪاوڙ کي ڪر دور دفع ۽ ‘سانگي’ سرچي پرچي پئون.