ويهين صدي
ايڪهين صدي به آئي، کوٽي کڏا ۽ کاهيون
ڌونڌاڙ ڌاڙ رستي، ڌرتي ڌُڏي وئي آ
رت خون جي هتي بس، ڪٻڊي ڪُڏي وئي آ
خواهش ۽ سُڌ سڀڪا، گهوڪي گُڏي وئي آ
سنڌ ۽ سنڌين جي سائين، ٻيڙي ٻُڏي وئي آ
ڌرتي سڄيءَ تي دونهان ڀڙڪا ڀنڀٽ ۽ باهيون
جهيڙا جنگيون ۽ جنجهٽ، ويهين صدي جو ورثو
سئو سال هي ستم جو، ايڏو وڏو هو عرصو
خونن ۽ خودڪشين جو، سقطو هو طاري سرسو
بادل بکن ڏکن جا، برسو اڃان پيا برسو
رت جون نديون نڀاڳن، واهڙ جيان ٿي واهيون
جابر جنوني ماڻهن، معصوم مور ماريا
تيزاب تيز ۾ تن، جيرا جگر پگهاريا
ڪچڙن مٿن کي ڪُچلي، هينئان حوس جا ٺاريا
هر هڪ حساس دل تي، ٻارڻ ٻپار ٻاريا
گُلڙن ٻچن جون گهوڙا، ڪُوڪُون نه ڪنهن ڪنايون
ڪيڏيون ڪراچي اندر، عزت دريون ٿين ٿيون
بارود بم ڇڏڻ سان، لاشن ڀريون ٿين ٿيون
لاشن مٿان ته چنبڙي، مائون چريون ٿين ٿيون
اندرونِ سنڌ ۾ پڻ، دهشتگريون ٿين ٿيون
بدلي صدي ته ڇا ٿيو، بدليا اسين ته ناهيون
لالڻ لطيف تنهنجي، ڌرتي لڳن پيا ڌاڙا
گهر گهر گهٽيءَ گهٽي ۾، ريهون رڙيون ۽ راڙا
غيرت غرور جاهت، ڪيڏا ڪڙهن پيا ڪاڙها
ڪارا ڪري ڀڳا ويا، ڳاٽا ڳڀور ڳاڙها
محبت مٿي ٿيا مارا، چاهيون ته ڪنهن کي چاهيون
روشن دماغ رهبر، وڪري وڏي تي وڪيا
ٺيڪي ٺڙي مٿي ڪي، ڏنڊي ڏڏي تي وڪيا
وڪيا ولات ۾ ڪي، پنهنجي تڏي تي وڪيا
وسڪي مٿي وڪيا ڪي، بنجر ڀڏي تي وڪيا
وڪجي ويا سمورا، ڪنهن جي پٺيان ته ڪاهيون
سنڌ ۽ سنڌين کي ‘سانگي’ ڪُن مان ڪڍڻ جي لائي
ناکا سچا ٿي نڪرون، سڙهه ۽ سُکاڻ ٺاهي
مانگر مڇن کي ماريون، ڪَڙڪي ڪُڏي ۽ ڪاهي
اُن لا فقط ضرورت، عملي عمل جي آهي
جُڙتو نظام جهوري، نئون ڪو نظام ٺاهيون