مشهور شاعر تنوير عباسي جي ياد ۾
بخشيون بيحد هيون جنهن طاقتون تحرير کي.
اي اديبو شاعرو اڄ، هو اوهانجي ميڙ مان،
موت ميڙي ويو وٺي آ، مجلسن جي مير کي.
شاهه جو شارح وڏو، شيرين ماڻهون شربتي،
ويو اکيون عطيو ڏئي، شابس هجي شهمير کي.
خوب خوشبودار ماڻهون، خيرپور جو خوبرو،
هر قدم ثابت قدم، هو ويو وٺي سچ سير کي.
سرزمين سنڌ تي سچ پچ سچل جو روپ هو،
دم درازا دم ڏنو هو، درس دامن گير کي.
خواب سنڌ جو خوب جنهن هو، ارپيو اکين اندر،
لک ڏئي لکڻيون ويو، ان خواب جي تعبير کي.
اياز ۽ استاد ويا، تڪڙو ويو تنوير پڻ،
سور ‘سانگي’ ويا ڏئي سرويچ کي شمشير کي.