ڪيڏو خدا ڪنان آ
سورج به جنهن جي سامهون ٽهڪي وري ٽَهي ويو.
ايجاد وقت ان جي، خود هو خدا خودي ۾،
مٽي جي مورتي ۾، ماکي ڀري مَهي ويو.
گهرين اکين سان جنهن ۾، گهوري گهڻو نهاري،
ليکو انهيءَ جو لک ۾، لاشڪ هتي لَهي ويو.
مُرڪڻ ۾ ماهرو جي، منتر ۽ منڊ مڙهيل،
خوشبو جو سمنڊ ان جي، وارن منجهان وَهي ويو.
هڪڙي گهڙي ملڻ لا، سَو پيا سِڪن سڪايل،
سانگي سڄڻ سو مون وٽ، راتيون سڄيون رهي ويو.