گل گلابي ٿا ڦٽن
واهه وا ڪندا ماڻهو وَتن مُنهنجي لکيل هر بند تي.
جت جتان جيڪي قدم، ڏيئيو اچي مون ڏي مٺي،
گل گلابي ٿا ڦُٽن اُت، ان سموري پنڌ تي.
گڏ گڏي گوڏو جتي ٿا، گفتگو گڏجيو ڪريون،
هِيرون هُڳاءُ هوندا اٿئي، هفتو سڄو اُن هنڌ تي.
اُن جي لکي لبڙن مٿي، ڪارا ڪري ڪاغذ ڇڏيم،
لکندي لڳي وينديون صديون، سهڻي جي هر هڪ سنڌ تي.