سڪائي سنڌوءَ کي
لچو لوٺ لوفر، نه لوڙها لنگهي.
چغل چور چاري، نه چمچو چڙو،
کڙو ٿي کڙهه تي، کلي ۽ کنگهي.
ونين ۽ ٻنين ڏي، جو تاڪو تڪي،
وجهي واجهه ان کي، وجهون اڄ ونگي.
ڪري ڪالهه ڪاري، ڪُٺي آ ڪنواري،
ڦٻائي آ دولت، بري بي ننگي.
جو ڪرسي جي ڪارڻ، سُڪائي سنڌوءَ کي،
ٽياسن تي ڇڏيون، سو ٽوڀو ٽنگي.
ڪريون سيوا ‘سانگي’ مٺي ماءُ سنڌ جي،
اکين تي وهاري، انگن ۾ انگي.