بي وس ۽ بي گانو
مگر موٽان مٺا توکان، ٿيو بلڪل ته بي مانو.
نٿي توکان سوا سهڻا، سري منهنجي گهڙي هِڪڙي،
تڏهن تو وٽ اچيو نِڪران، ٿيو بي وَس ۽ بي گانو.
گهٽي ۽ گهر وٽان تُنهنجي، چڪر چاليهه ڏيان ڏينهن ۾،
چون ماڻهو چَريو آهي، صفا موڳو ۽ مَستانو.
اچان ان آسري تي ٿو، ڪڏهن من تون ملين مُرڪي،
ويو لبريز ٿي آهي، صبر منهنجي جو پيمانو.
اچي ان ڏينهن ٻٽي ڪي قُل، سڄڻ ‘سانگي’ مٿان پڙهجيئن.
قبر ۾ پورجي جڏهن، پرين تنهنجو هي پروانو.