گڏهن وارا گس ڇڏيو
زنجيرن جا زور ڇنو ۽، لاهي ڪڙين تان ڪَس ڇڏيو.
اوڙي پاڙي واريون قُومون، ساريون ٿي آزاد ويون،
جاڳو جاڳو آزاديءَ لئه، راڳ رهاڻيون رَس ڇڏيو.
ٻولي گروي ڌرتي گروي، گروي ٿي وئي گهٽي گهٽي آ،
اوهين اڃان ڀي نٿا ڇالئه، ليٽون لستون لَس ڇڏيو.
پنهنجين لوين لڄن خاطر، پنهنجن نالن ننگن خاطر،
جلدي جاڳو جنگ ڪا جوٽيون، چشڪارا ۽ چَس ڇڏيو.
ڪيڏا مالا مال هُئا تاريخ ڏِسو اُٿلائي ڙي،
ويٺا آهيو وِلهه تي هاڻي ويڙها وستيون وَس ڇڏيو.
پنهنجا پوٺا پڊ ويا ڪيڏانهن، پنهنجون بستيون ڀيڻيون ڪهڙيون،
ويٺا آهيو ڪکَ وڃائي، پنهنجون دڙميون دَس ڇڏيو.
‘سانگي’ هاڻي ڪريو سُجاڳي، يا ته وٺو هي مُنهنجي صلاح،
گنديون اوڍي گهر ۾ ويهي، ڳچين پائي هَس ڇڏيو.