واهه واڪندا ماڻهون وتن
نانگا سوين نڪري پيا، تُرها ٻڌي تحقيق تي
هي خُوبرو جي رُوبرو، ويهي رڳو مُرڪي مِلي
غم جا ڪڪر ڪڪرا ٿين، خود پڻ خدا خوش ٿي کِلي
مدهوش ماڻهون هوش ۾ ايندا سندس تصديق تي
او دل گُهريا، توئي ڦُريا، سک چين سارا مون سندا
ٿي ير سَگهو ويندس سِگهو، جي ڪو ڪرم مونتي ڪندا
جهومان نچان جُهمريون هڻان، ان تانگهه جي توثيق تي
هي جي اُهاءُ ‘سانگي’ سُهاءُ، مون سي ڏٺا ڪنهن ۾ نه ڪٿ
اهڃاڻ هي اوساڻ هي، منهنجا مٺا ڪنهن ۾ نه ڪٿ
دم دم ڌڳان، پرپيو تڳان تنهنجي ڏنل توفيق تي