ڪنن کان قوم ٿي ٻوڙي
ٻُڌي تاڙين سندا سٽڪا، ڪنن کان قوم ٿي ٻوڙي
نڀاڳي قوم نانگيءَ جي، نصيبن ۾ رڳو نعرا
ڪڏهن ٿئي نانگ نوڙي مان، ڪڏهن نانگن منجهان نوڙي
ڪڏهن ليگين لُٽون ٻاريون، ڪڏهن ڪاهون ڪري ڌاريون
ڪڏهن پنهنجن ڪُٺو آهي، ڪڏهن دشمن ڇڪي ڇوڙي
ڪڏهن ڪو مائولينن جون، ٻُڌائي ٿو اچيو ٻوليون
ڪڏهن آزاد سنڌ جي ڪنهن، مٿي ۾ آ ڪِلي کوڙي
ڪڏهن ڪو سرخ پرچم سان، اچي پيو سهڪندو ساٿي
ڪڏهن صوفي ازم کڻيو، اچي کنگهندو ڪو کاهوڙي
ٻَڌيو ڪو ٻُٽ اجرڪ جي، ڇپائي ٻوٿ پنهنجو ٿو
ڏيو صوبن کي مُختياري، چوي پيٽو پيو پاٽوڙي
انجامن آسرن تي ويا، سوين ئي سال هت گذري
مگر مسڪين ماڻهن جي، مُقدر ۾ رڳو موڙي
قضا سان قوم پنهنجي کي مليا رهبر رُڳو رهزن
دليون دم دم دکائن ٿا، ٿيو دشمن سان گڏ ڌوڙي
جمهوريت جي اچڻ سان ئي، ڏسو ڪم ڪامريڊن جا
جيالا جيب ڪترڻ لئه، ڪريو جانب گُهمن جوڙي
کڻيو ڪي کوڙ کيسن ۾، وزيرن جا هلن ڪارڊ
پراڻا پيپلا آهيون، ڏيو ڪو فند ۽ ڦوڙي
حقيقت تان کنيا پردا، جڏهن هڪڙي صحافي هت
ڇريو ميمبر ڇتو ٿي پيو، وجهي پيو وات واڍوڙي
اسان جي ئي افعالن سان، ضلعو جيڪو قلعو اُن مان
چڙهي وئي يار چونڊن ۾، غدارن جي گري گهوڙي
اسانجا محترم ليڊر، بيانن جا وٺن پئيسه
وڏي اگهه ۾ وڃن وڪجيو، سي گرناري ۽ گاروڙي
سنڌي سهڻا سٻاجها هي، سُڻا، ‘سانگي’وڃن ڪيڏانهن
هتي وارا گهڻا ليڊر، هچارا ۽ ڪي هاٻوڙي