سو ڀٽو پنهنجو شير هو
جنهن ملڪ ڪيو هي سائو هو،
جو ڳوٺ ڳڙهي جو رهندڙ هو،
جو سنڌو وانگيان وهندڙ هو،
جنهن جمهوريت کي آندو هو،
جو مسڪينن لئه ماندو هو،
جو ڀنڀرڪي جي ڀير هئو،
سو ڪير هئو، سو ڪير هئو،
سو ڀٽو پنهنجو شير هئو.
جو مظلومن جو وارث هو،
۽ پاڻ سڀن لئه پارس هو،
جت لوهه لڳي ٿي سون ٿيو،
ٻيو ليڊر اهڙو ڪو نه ٿيو،
جنهن کوليا در خزانن جا،
جنهن لاٿا زنگ زبانن جا،
جو لهندو سار سوير هئو،
سو ڪير هئو، سو ڪير هو،
سو ڀٽو پنهنجو شير هئو.
جنهن مڻڪا موڙيا ميرن جا،
جنهن پير اُکوڙيا پيرن جا،
جنهن ڀوريا بُت بلائن جا،
جنهن ٽوڙيا ڪنڌ ٽڪارن جا،
۽ حاڪم هاڃيڪارن جا،
جو دم نه ڪندو دير هئو،
سو ڪير هئو، سو ڪير هئو،
سو ڀٽو پنهنجو شير هئو.
جنهن رهزن سارا روڪيا ها،
۽ ڪِل ڪنڌن ۾ ٺوڪيا ها،
ڏاڍا جنهن کان ڏڪندا ها،
۽ پنهنجي مُنهن پيا بڪندا ها،
جنهن قوم ستل کي جاڳايو،
بي شرمن کي جنهن شرمايو،
جو ظالم ڪندو زير هئو،
سو ڪير هئو سو ڪير هئو،
سو ڀٽو پنهنجو شير هو.
جنهن ايڪيهه مهينا قيد ڪٽيو،
پر ڪو نه هٽيو پر ڪو نه هٽيو،
جو عزم سندو فولاد هئو،
۽ سنڌڙي جو اولاد هئو،
جو قيدن اندر ڪاڙهيو ويو،
۽ آخر ڦاهي چاڙهيو ويو،
جو ماريو مڙس مٿير هئو،
سو ڪير هئو سو ڪير هئو،
سو ڀٽو پنهنجو شير هئو.
جو هير هوا جو جهٽڪو هو،
۽ مڙس نه جنهن جي مٽڪو هو،
جو ماڻهون ڏاڍو مهانگو هو،
پر ‘سانگين’ جي لا سهانگو هو،
جنهن حق جو ورتو رستو هو،
۽ گلڙن جو گل دستو هو،
جو ڳاڙهو پڪل ٻير هئو،
سو ڪير هئو سو ڪير هئو،
سو ڀٽو پنهنجو شير هئو.