سرور

ٿو عشق ڪري ماڻھو انسان ٿي وڃي،
انسان خدا جو پو امڪان ٿي وڃي.

جي عشق سندو ساجن! احسان ٿي وڃي،
پو موت جيان جيون آسان ٿي وڃي.

بس عشق اجاڳر ٿو راھون ڪري نيون،
جي عشق ھلي اڳيان، ڇا ڇا نہ ٿي وڃي!

ايڏو تہ اوھان بن مان، ويران آھيان،
ٿو رڻ بہ ڏسي مون کي حيران ٿي وڃي!

ڪيڏو نہ ڏکوئيندڙ سو وقت آ جڏھن،
محبوب خيالن ۾ مھمان ٿي وڃي!

تون اچ تہ گلن جھڙي! گهر منھنجي ڀي ڪڏھن،
ڪر ھيءَ عنايت گهر، گلدان ٿي وڃي.

ھي ساھہ ٿڌو منھنجو، تو لاءِ بي اثر،
اي ڪاش اھو ڪڏھين طوفان ٿي وڃي!

ٽوڙڻ کان سوا ڪھڙي، ٻي واٽ ٿي بچي!؟
ھيءَ زندگي جڏھن ڀي زندان ٿي وڃي.